مورد فرزندان کوچکش که ولی آنهاست برای بعد از مردن خود مینماید. انسان حق دارد که شخصی را وصی خودش قرار دهد که بعد از او عهدهدار تربیت و حفظ و نگهداری فرزندان صغیرش بوده باشد، و همچنین حق دارد که تا حدود یک سوم ثروت خود را طبق وصیت به هر مصرفی که خود مایل باشد برساند. فقها میگویند:

وصیت بر سه قسم است: تملیکیه، عهدیه، فکیه. وصیت تملیکیه این است که وصیت میکند که فلان مبلغ از مالش بعد از خودش متعلق به فلان شخص معین باشد. وصیت عهدیه این است که وصیت میکند بعد از مردنش فلان عمل انجام شود، مثلًا برایش در حج یا زیارت یا نماز و روزه نایب بگیرند یا به نوعی دیگر کار خیر انجام دهند. وصیت فکیه این است که مثلًا وصیت میکند فلان برده بعد از مردن من آزاد باشد.

19. کتاب النکاح. «نکاح» عبارت است از پیمان ازدواج. فقها در باب نکاح اولًا درباره شرایط عقد نکاح بحث میکنند، و بعد درباره محارم یعنی کسانی که ازدواجشان با یکدیگر حرام است از قبیل پدر و دختر یا مادر و پسر و یا برادر و خواهر و غیر اینها به بحث میپردازند، ودیگر درباره دو نوع نکاح: دائم و منقطع، و درباره «نُشوز» یعنی سرپیچی هریک از زن و مرد از وظایف خود نسبت به حقوق طرف دیگر، ودرباره نفقات یعنی لزوم اداره اقتصادی زن و فرزند از طرف پدر خانواده، و در پارهای مسائل دیگر بحث میکنند.تا اینجا «عقود» به پایان رسید. چنانکه در ابتدا خواندیم محقق حلّی در اول بخش عقود گفت: «عقود پانزده تاست» اما عملًا بیشتر شد. معلوم نیست چرا اینطور است. شاید اشتباه لفظی بوده است و یا از آن جهت بوده که محقق بعضی ابواب را با بعضی دیگر یکی میدانسته است.