میکنند.

عدم تفکیک معنی لفظ از حقیقت معنی موجب میگردد که احیاناً تحولات و تطوراتی که در معنی لفظ پدید آمده است به حساب حقیقت معنی گذاشته شود. مثلًا ممکن است لفظ خاصی ابتدا در یک معنی «کلّ» استعمال شود و بعد اصطلاحات تغییر کند و عیناً همان لفظ به جای کل در مورد «جزء» آن کل استعمال شود. اگر کسی معنی لفظ را از حقیقت معنی تفکیک نکند خواهد پنداشت که آن کل واقعاً «تجزیه» شده است، و حال آن که در آن کل تغییری رخ نداده است بلکه لفظ مستعمل در کل جای خود را عوض کرده و در جزء آن کل استعمال شده است.

اتفاقاً در مورد «فلسفه» چنین اشتباهی دامنگیر عموم فلاسفه غرب و مقلدان شرقی آنها شده است و شاید توفیق بیابیم و در درسهای بعد آن را توضیح دهیم.

کلمه «فلسفه» یک کلمه اصطلاحی است و معانی اصطلاحی متعدد و گوناگونی یافته است. گروههای مختلف فلاسفه هر کدام تعریف خاصی از «فلسفه» کردهاند ولی این اختلاف تعریف و تعبیر مربوط به یک حقیقت نیست، هر گروهی این لفظ را در معنی خاص به کار بردهاند و همان معنی خاصِّ منظور خویشتن را تعریف کردهاند.

آنچه یک گروه آن را «فلسفه» مینامد گروه دیگر آن را «فلسفه» نمینامد، یا اساساً ارزش آن را منکر است و یا آن را به نام دیگر میخواند و یا جزء علم دیگر میداند، و قهراً از نظر هر گروه، گروه دیگر «فیلسوف» خوانده نمیشوند. از این رو ما در پاسخ «فلسفه چیست؟» سعی میکنیم که با توجه به اصطلاحات مختلف به پاسخ بپردازیم. اول به پاسخ این پرسش از نظر فلاسفه اسلامی میپردازیم و قبل از هر چیز ریشه لغوی این کلمه را مورد بحث قرار میدهیم.

لغت « فلسفه »

این لغت ریشه یونانی دارد. همه علمای قدیم و جدید که با زبان یونانی و تاریخ علمی یونان قدیم آشنا بودهاند میگویند:

این لغت مصدر جعلی عربی کلمه «فیلوسوفیا» [1] است. کلمه «فیلوسوفیا» مرکب است