این حد بگوید:

تا آخرش، که یکی از آن برازنده ترین غزلیات حافظ است. چنین چیزی امکان ندارد، اینها حرف مفت است. ولی عرض کردم کسی بخواهد با دلیل و برهان بگوید چنین چیزی نیست، [مشکل است.] بعلاوه با این همه صراحتی که این مرد دارد میگوید، دیگر نمیشود کاری کرد. این یک فرضیه.

خوشبختانه این فرضیه امروز در زمان ما طرفدار ندارد که ما خیلی بخواهیم یقه برای آن پاره کنیم. امروز نمیگویند که حافظ یک هنرمند محض بوده. از بعضی گفتههای همین آقای انجوی شیرازی این حرف برمیآید که حافظ یک مردی بود که از زمان خودش رنجیده بود و چون از عصر خودش و مردم و محیطش رنجیده بود به هنر خودش پناه آورده بود؛ ولی او هم به این شدت نمیخواهد این حرف را بزن

فرضیه دوم : حافظ اشعار خود را در حالات مختلف گفته است

فرضیه دوم- که این هم فرضیه عجیبی است- این است که حافظ این حرفهای ضد و نقیض را- که خیلی هم ضد و نقیض است و ما بعد درباره تناقضهای ظاهری حافظ بحث خواهیم کرد- تحت تأثیر حالات مختلف گفته؛ آنجایی که در حد اعلای اپیکوری گفته، در آن وقت حالتش هم