در حق او صادق و به هیچ وجه این گونه تصریحات او از قبیل اغراق و مبالغه شاعرانه نبوده است و تخلص «حافظ» (یعنی حافظ قرآن) بکلی اسمِ با مسمّی و صفت بارز او بوده است.

من از دیوان حافظ دو نسخه بیشتر ندارم، یکی نسخه مرحوم قزوینی، و دیگر نسخهای که آقای سید ابوالقاسم انجوی شیرازی اخیراً چاپ کرده و جزو نسخ خوب حافظ است. البته ایندو میتوانند جامع باشند، از نظر اینکه مرحوم قزوینی تکیهاش بیشتر بر نسخ قدیم است و به ذوق و این حرفها هیچ اعتماد ندارد و آقای انجوی شیرازی و تیپش افرادی هستند که خیلی به نسخ قدیمه اعتنایی ندارند، میگویند ما هر شعری هم که در دیوانهای منسوب باشد، اگر ببینیم به تیپ شعر حافظ میخورد قبول میکنیم.

حافظ معلم رسمی هم زیاد داشته، یکی از استادهایش میر سید شریف جرجانی معروف است.

در مقدمه حافظ انجوی از حافظ شیرین سخن مرحوم دکتر معین نقل میکند [1]:.

هرگاه در مجلس درس میر سید شریف علامه گرگانی شعر خوانده میشد، میگفت به عوض این ترّهات به فلسفه و حکمت بپردازید، اما چون شمس الدین محمد میرسید علامه گرگانی میپرسید بر شما چه الهام شده است؟ غزل خود را بخوانید. شاگردان علامه به وی اعتراض