شب عاشورا

اباعبداللَّه شب عاشورا را با اصحابش بسر برد. هنگام طلوع صبح، نماز صبح را با اصحاب خودش به جماعت خواند. بعد با یک خطابه کوتاه و با چند جمله مطالب خودش را خاتمه داد، فرمود: اصحاب من! امروز آماده باشید، مرگ برای همه شما نوشته شده است و مرگ نیست جز پلی که از آن پل عبور میکنید. بینش حسین بن علی این بود که مردن یعنی یک پل، از جایی به جایی عبور کردن؛ فرمود: وَ ما هِی الّا قَنْطَرَةٌ تَعْبِروها مرگ جز پلی که در جلو شماست و باید از آن عبور کنید چیز دیگری نیست. بعد امام علیه السلام فوراً دستور داد همان جمعیت به ظاهر کوچک و به باطن بزرگ، صفآرایی کردند. امام هیچ وقت حاضر نبود قیافه شکست به خودش بگیرد؛ چون شکست، شکست روحی و معنوی است. از نظر روحی و معنوی طرف شکستخورده بود. برای همان جمعیت کوچک هفتاد و دو نفری میمنه و میسره و قلب قرار داد، علمدار و پرچمدار قرار داد.

اکثر وقایع عاشورا بعدازظهر واقع شده است. تا ظهر عاشورا هنوز حتی بسیاری از صحابه اباعبداللَّه در قید حیات بودند. اباعبداللَّه آن سنتی را که در اسلام است و پدرش علی علیه السلام همیشه آن را زنده نگه میداشت عمل کرد و آن این بود:

هرگز در کارها شتاب نمیکرد و مخصوصاً در جنگ ابتدای به جنگ را جایز نمیشمرد. در شب عاشورا اباعبداللَّه دستور داده بودند همان شبانه خیمهها را از جا کنده بودند و همه را پهلوی یکدیگر به شکل هلالی نصب کرده بودند ولی خیلی تودرتو به طوری که طناب یک