رذالت عمر سعد

باز پسر سعد یک رذالتی کرد. (وای به حال انسان وقتی که شیفته مقام دنیا بشود.

این وعده پسر زیاد که مُلک ری، حکومت ری، استانداری ری را به تو میدهم او را دیوانه کرده بود.) یک کاری هم میکرد که مأمورینی که مرتب گزارش میدادند گزارش بدهند که امیر عمر سعد نه تنها فرمان شما را اطاعت کرد بلکه یک خوشخدمتیها و ابتکارها هم به خرج داد. یکی از آن خوشخدمتیهایش این بود: تا روبرو شدند، ابا عبداللَّه [به اصحابش] سپرد که چون اینها مسلمان هستند و به طور کلی قانون جنگ اسلامی و مروّتی که اسلام در جنگ لازم میداند این است (مخصوصاً علی علیه السلام رعایت میکرد) ما شروع به جنگ نمیکنیم. فرمان شدید داد که ما شروع به جنگ نمیکنیم همانطوری که علی هرگز شروع به جنگ نمیکرد، دشمن که شروع میکرد آنوقت دفاع میکرد. اما عمر سعد آمد در جلو ایستاد، تیری را به کمان کرد، اولین تیر را خودش به طرف خیام حرم حسین فرستاد. بعد به لشگرش فریاد کرد: ایها الناس! در نزد امیر شهادت بدهید که اولین تیر را خودم رها کردم. تا این تیر رها شد تیراندازهای دشمن تیرها را مثل دانههای باران فرستادند.

لشگر اباعبداللَّه هم یک عده