امکان نداشت که ایشان کاری را که اندکی اهمیت داشت شروع بکنند الّا اینکه با صدای بلند- که همه میشنیدیم- میگفتند: بسم اللَّه الرحمن الرحیم. و آن طور که من اطلاع دارم آخرین جملهای هم که این مرد بزرگ گفت و بعد از آن از دنیا رفت همین بود، با صدای بلند گفت: بسم اللَّه الرحمن الرحیم،مسئله نامگذاری

یکی دیگر از شعارهای ما که متأسفانه جامعه ما تحت تأثیر غربزدگی دارد از دست میدهد مسئله نامگذاری است. هر ملتی اسمهایی که روی بچههای خودش میگذارد اسمهایی مخصوص به خود است. رابرت اسم ما نیست، اسم دنیای مسیحیت است. ما مسلمانیم، مسلمانی خودش اسم دارد و اساساً دستور دارد.

دستور است که نگذارید این اسمها فراموش بشود. با کمال تأسف یکی از مظاهر تجدد ما [1] این است که یک حسی در میان بعضی طبقات ما و خصوصاً در میان بعضی از خانمها پیدا شده که خیال میکنند اسمهای اسلامی دیگر کهنه شده است و به شخصیت آنها ضربه میزند که بعد از این اسم بچهاش را حسن یا حسین بگذارد (با اینکه ایمان به امام حسن و امام حسین دارد)، اسم بچهاش را علی، احمد، مصطفی، مرتضی، ابوالقاسم، رضا، کاظم، صادق، باقر و اسمهای انبیا: ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، موسی و عیسی بگذارد. مثل اینکه خیال میکنیم که اینها دیگر کهنه شده و مانعی هم ندارد، مسلمانی که به این

[1]. یا بگوییم از مظاهر بدبختی ما، چون اینها تمدن که نیست، درک و فهم و شعور نیست؛ ما خیالمیکنیم اگر ما یک چیز جدید و تازهای به جای چیزی آوردیم این دیگر تمدن و ترقی شد!