داستان امام صادق علیه السلام در خصوص همدردی

در زمان امام صادق علیه السلام سالی در مدینه قطحی پیش آمد و اوضاع خیلی سخت شد؛ و میدانید در وقتی که چنین اوضاعی پیش میآید مردم دستپاچه میشوند و شروع میکنند به آذوقه خریدن و ذخیره کردن و احتیاطاً دو برابر احتیاج ذخیره میکنند. امام صادق علیه السلام از پیشکارشان پرسیدند که آیا ما ذخیرهای در خانه داریم یا نه؟ گفت: بلی ما به اندازه یک سال ذخیره داریم. پیشکار شاید پیش خودش خیال کرد که آقا میخواهد دستور بدهد چون سال سختی است برو مقداری دیگر هم ذخیره کن. برخلاف انتظار او آقا دستور دادند هرچه گندم داریم همه را ببر بازار بفروش. گفت: مگر شما خبر ندارید که اگر بفروشیم دومرتبه نمیتوانیم بخریم؟

فرمود: توده مردم چه میکنند؟ عرض کرد: روزانه نان خودشان را از بازار میخرند و در بازار جو و گندم را مخلوط میکنند و از آن و یا از جو به تنهایی نان درست میکنند. حضرت فرمود: گندمها را میفروشی و از فردا برای ما از بازار نان میخری برای اینکه در شرایطی هستیم که مردم دیگر ندارند و ما نمیتوانیم کاری کنیم که مردم دیگر مثل ما نان گندم بخورند، زیرا شرایطش فراهم نیست، ولی برای ما مقدور است که خودمان را در سطح آنها وارد کنیم و لااقل با آنها همدرد باشیم تا همسایه ما بگوید اگر من نان جو میخورم امام جعفر صادق علیه السلام هم که امکان مادیاش

اجازه میدهد نان گندم بخورد نان جو میخورد.