قلبشان به تپش افتاد، میدانستند که پیغمبر تا سه بار سلام نکند برنمیگردد. حضرت باز سلام کردند. اهل منزل جواب ندادند. مرتبه سوم که حضرت سلام کردند، اهل خانه فریاد

کردند: السَّلامُ عَلَیک یا رَسولَ اللَّه! ادْخُلْ ادْخُلْ داخل شوید. فرمود: آیا اول صدای مرا نشنیدید؟ عرض کردند شنیدیم ولی خوشمان میآمد که تکرار کنید، چون سلام شما برای خانواده ما برکت است. ما اگر بار اول جواب شما را میدادیم از سلامهای دوم و سوم شما محروم میشدیم. ما چون میدانستیم که شما تا سه بار سلام میکنید، عمداً جواب سلام شما را ندادیم. حضرت وارد شدند و فرمودند: من برای شفاعتی آمدهام. اگر این کنیزک دیر آمده است مزاحمش نشوید. عرض کردند: یا رسولَ اللَّه! ما به خاطر مقدم شما او را آزاد کردیم. حضرت فرمودند: خدا را شکر که با دوازده درهم دو برهنه را پوشانیدم و یک برده را آزاده کردم [1]!

این را میگویند زاهد. این، فلسفه زهد واقعی اسلام است. این، زندهدلی است، انسانیت و همدردی است.

[1] بحارالانوار ج 16/ ص 214.