روایتی هم از حضرت باقر علیه السلام برایتان میخوانم. البته روایات زیادی است که در کتاب کافی هست.

حضرت باقر علیه السلام پیغامی دارند برای شیعیان تحت عنوان ابْلِغْ شیعَتَنا یا: ابْلِغوا

شیعَتَنا [1]. معلوم میشود حضرت احساس میکردهاند که همین فکر غلط که طبیعت تنبلپرور انسان آن را میپذیرد، در بین شیعیان هم دارد رواج پیدا میکند. فرمودند:

از طرف ما به شیعیان ما ابلاغ کنید که شیعه ما نیست مگر کسی که اهل ورع و پارسایی و تقوا و اهل اجتهاد باشد (اجتهاد در اینجا یعنی کوشش)، اهل کوشش و فعالیت و عمل باشد. غیر از این ما شیعهای را هرگز نمیپذیریم.

در نهجالبلاغه است که کسی آمد خدمت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، عرض کرد مرا نصیحتی بفرمایید. حضرت در مقام نصیحت او چند جمله فرمودند که اولین جملهاش این است:

لاتَکنْ مِمَّنْ یرْجُو الْاخِرَةَ بِغَیرِ عَمَلٍ وَ یرَجِّی التَّوْبَةَ بِطولِ الْأمَلِ، یقولُ فِی الدُّنْیا بِقَوْلِ الزّاهِدینَ وَ یعْمَلُ فیها بِعَمَلِ الرّاغِبینَ [2].

اگر ما امروز به علی علیه السلام عرض کنیم آقا ما را نصیحتی کنید، قطعاً از همین ردیف با ما صحبت خواهد کرد. فرمود: از کسانی مباش که امید به آخرت میبندند ولی بدون عمل (این، امید و رجاء کاذب است) و از آن کسان مباش که توبه را دوست دارد و دلش میخواهد توبه کند ولی با طول امل و آرزوهای دراز، یعنی توبه را تأخیر میاندازد و با خود میگوید دیر نمیشود، وقت هنوز باقی است. میفرماید:

ای مرد! از آن کسان مباش که

[1] بحارالانوار، ج 71/ ص 179.

[2] نهجالبلاغه فیض الاسلام، حکمت 142 صفحه 1160.