پیشنهاد به دانشکده الهیات

من در چند سال پیش- شاید سال 54- پیشنهادی را مطرح کردم. در دانشکده الهیات مردی بود که ماتریالیست بود و نه تنها در آنجا بلکه در جاهای دیگر هم میرفت سر کلاسها و تبلیغات ماتریالیستی و ضد اسلامی میکرد. دانشجویان اعتراض میکردند. کم کم یک نوع تشنجی در دانشکده پیدا شد. من چند بار حضوری با آن آدم مطرح کردم، بعد هم در نامهای به طور رسمی به دانشکده نوشتم [1] که به عقیده من لازم است در همین دانشکده که دانشکده الهیات است یک کرسی ماتریالیسم دیالکتیک تأسیس شود و استادی که هم وارد در این مسائل باشد و هم معتقد به ماتریالیسم دیالکتیک باشد بیاید حرفش را بزند. من با این موافقم اما این که فردی دزدکی بیاید به صورت تبلیغ یعنی به صورت اغواء [مطالبی بر ضد اسلام بگوید،] تا چشمش به چهار تا بچه بیسواد جاهل بیفتد به شکل اغفال بگوید میدانی اسلام در فلان موضوع چنین حرفی گفته؟! [و ذهن او را مشوش کند، این آزادی نیست.] من به او گفتم چرا حرفت را به چهار تا بچهای که اطلاع ندارند میزنی؟ بیا با من در میان بگذار. اگر مایل هستی در حضور بچهها باشد من هم میآیم سر کلاس، تو هم بیا، تو حرفهایت را بزن من هم حرفهایم را میزنم. و اگر مایل هستی جمعیت بیشتری باشد، استادهای این دانشکده و استادهای دیگر دانشگاه را دعوت میکنیم، دانشجویان هم بیایند، در یک مجمع عمومی چند هزار نفری تو حرفهایت را بزن من هم حرفهایم را میزنم. گفتم با این که من به هیچ قیمتی حاضر نیستم در رادیو و تلویزیون حاضر شوم [2] ولی برای این کار من حاضرم در رادیو و تلویزیون با تو مناظره کنم.

[1]. [این نامه در کتاب سیری در زندگانی استاد مطهری (انتشارات صدرا) چاپ شده است.]

[2]. زمان رژیم گذشته بود.