نام میبرد، میخواهد این نکته را روشن کند که در نهایت چه کسانی رو به سوی قرآن خواهند آورد و چه گروههایی از آن دوری خواهند گزید. قرآن از قوم خاص و قبیله معینی به عنوان علاقهمندان و ارادتمندان خود یاد نمیکند؛ نمیگوید قرآن در تیول این یا آن قوم قرار دارد. قرآن برخلاف سایر مکاتب انگشت روی منافع یک طبقه خاص نمیگذارد؛ مثلًا نمیگوید صرفاً برای تأمین منافع فلان طبقه آمده است؛ نمیگوید هدفش تنها حمایت از طبقه کارگران است یا پشتیبانی از طبقه کشاورزان. قرآن در مورد خودش تأکید میکند که کتابی است برای برقراری عدالت. درباره پیامبران میگوید:

وَ انْزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَ الْمیزانَ لِیقومَ النّاسُ بِالْقِسْطِ [1].

قرآن قسط و عدالت را برای کل جامعه انسانی میخواهد نه فقط برای این طبقه یا آن قوم و قبیله. قرآن برای جلب انسانها به سمت خود، برخلاف بعضی مکتبها مثل نازیسم، بر روی تعصبات آنها انگشت نمیگذارد. همچنین برخلاف برخی دیگر از مکتبها مثل مارکسیسم، بر روی منفعتطلبی و نفعپرستی انسانها تکیه نمیکند و آنها را از راه منافعشان به حرکت در نمیآورد [2]. قرآن همان طور که برای وجدان عقلی انسان اصالت قائل است، برای او یک اصالت وجدانی و فطری نیز قائل است و بر اساس همان فطرت حقجویی و عدالتطلبی است که

[1]. حدید/ 25.

[2]. زیرا در این صورت دیگر عدالت و حق برای گروندگان هدف نخواهد بود، بلکه رسیدن به منافع وارضای خواستهها هدف قرار میگیرد.