قرآن در افاده معانی، شیوه‌ای ویژه خود دارد که نه به سادگی روش گفتار عامه است و نه به پیچیدگی تعبیرات خواص، بلکه حد وسطی بین این دو شیوه (شیوه‌ای سهل و ممتنع) را برگزیده است؛ در تعبیر و ادای معانی، سهل است به گونه‌ای که همه کس- آشنا و ناآشنا- آن را می‌فهمد و خوشایند کم سواد و دانشمند است. در عین حال ممتنع نیز هست؛ ممتنع از نظر مبانی والا و اهداف بلند و دور از دسترس، و این بدان جهت است که با ظاهری آراسته و باطنی ژرف، کمال ظاهر و باطن را در خود جمع کرده است.
پیامبر صلّی اللّه علیه و آله می‌فرماید: «قرآن رهنمایی است که بهترین راه را می‌نمایاند و کتابی است که در آن بیان و تفصیل مطالب آمده است و انسان را به مقصد می‌رساند؛ سخن آخر و قول فصل است؛ نه بیهوده و گزاف. دارای ظاهر و باطن است؛ ظاهرش حکم و باطنش علم است. ظاهرش آراسته و باطنش ژرف است. دارای نشانه‌هایی است و بر نشانه‌های آن نیز نشانه‌هایی نهاده شده است. شگفتی‌های آن پایان ناپذیر است و تازه‌های آن کهنه نمی‌گردد. در آن چراغ‌های پر فروغ هدایت و نمودهای