عطاء بن ابی مسلم میسرة ابو ایوب خراسانی (متوفای 135) ساکن دمشق بود و با هیچ یک از صحابه جز انس بن مالک ملاقاتی نداشته است. روایات او از صحابه به ویژه ابن عباس مرسله است. ابو حاتم او را توثیق کرده است.
وی تفسیر مختصری دارد که تاکنون مخطوط مانده و ابو جعفر طبری از آن نقل می‌کند که از طریق عمران کلاعی از یحیی بن صالح از ابو ازهر لخمی از عطاء خراسانی است. همچنین کتابی دارد در «ناسخ و منسوخ» که مورد استفاده متأخرین قرار گرفته است. [1]
ابو نعیم اصفهانی وی را با نام «عطاء بن میسره» یاد می‌کند و او را فقیهی کامل و واعظی عامل به شمار می‌آورد و مواعظ و اندرزهای فراوانی از وی نقل می‌کند که بر کمال عرفانی وی دلالت دارد. [2]

ابو نضر محمد بن سائب (متوفای 146) عالم به انساب و مفسری عالی‌قدر است.
جلال الدین سیوطی می‌گوید: «کسی تفسیری به بلندی و پرمحتوایی تفسیر وی ننگاشته است».
ابن خلکان درباره او می‌گوید: «صاحب تفسیر و عالم به انساب است و در این دو رشته مقام پیشوایی داشت». تفسیر او (نسخه‌های معتبر خطی آن) هم چنان در دست است.
شرح حال مفصل او هنگام بیان اسناد تفسیری منسوب به ابن عباس (سند نهم) گذشت.