وفات اخطب، موافق آنچه در معجم المطبوعات تصريح شده و در نامه دانشوران نيز از كاتب چلبى و سيوطى نقل كرده در سال پانصد و شصت و هشت (568 ه قمرى) در حدود هشتاد و چهار سالگى بوده است. اينكه محدّث معاصر در هدية الاحباب در سال چهارصد و شصت و هشت نوشته اشتباه و ناشى از غلط كاتب و يا چاپخانه ميباشد. اينكه ميرزا محمد اخبارى در رجال خود نام صاحب ترجمه را نيز محمد پنداشته اشتباه به خطيب خوارزمى محمد بن محمود آتى الترجمة متوفى در سال 655 ه و ناشى از اشتراك در كنيه و بلده و خطيب بودن هردو ميباشد و اما خوارزم و وجه تسميه آن در تحت عنوان خوارزمى خواهد آمد.

(ص 1 ج 4 مه و 2817 مط و 16 هب)

اخطل غياث بن غوث-

بن صلت تغلبى بن طارقه، نصرانى الاصل و مكنى به ابو مالك، از فحول شعراى عصر اموى است كه بجهت مديحه‌گوئى و اظهار خلوص در حق خلفاى بنى اميه به شاعر بنى اميه موصوف و نزد ايشان مقرب و بويژه عبد الملك كه اشعار او را بسيار دوست داشته و طرب بى‌اندازه مى‌نموده است و اخطل هم در مدح او قصائد بسيارى گفته و در سال نود و پنجم (95 ه قمرى) وفات يافته و از اشعار او است كه بسيار مى‌خوانده است:

و نيز بامر يزيد بن معاويه در هجو انصار گويد:

ديوان اخطل در بيروت چاپ و قصيده او هم كه در مدح بنى اميه سروده با ترجمه لاتينى آن در ليدن چاپ شده و رجوع بترجمه جرير و فرزدق هم نمايند. در وجه تسميه او گويند كه مردى را هجو گفته پس آن مرد بدو گفت انّك لاخطل يعنى تو سفيه هستى كه اخطل بمعنى سفيه است و يا آنكه بجهت لق‌چانگى و درشت‌زبانى او بوده و اخطل بمعنى فحش‌گو