استفسار نمود، پاسخ داد كه در راست گفتن از تو مى‌ترسم و در دروغ گفتن از خدا پس معاويه تحسينش كرده و چند هزار درهم يا دينار بدو بخشيد. احنف تا زمان مصعب بن زبير در قيد حيات بوده و يا مصعب به كوفه رفته و هم در آنجا در سال 67 يا 68 يا 70 يا 71 ه قمرى درگذشت. احنف اعور، و يك چشم او از صدمه آبله نابينا بوده و يا در فتح سمرقند پوچ و ضايع شده بوده است و از حضرت على و عمر و عثمان روايت كرده و حسن بصرى هم از وى روايت مى‌كند.

از او پرسيدند كه حليم‌تر از خود را سراغ دارى پاسخ داد كه قيس بن عاصم منقرى را از خود حليم‌تر ديدم بلكه حلم را از وى ياد گرفتم كه روزى يكى از برادرزادگانش پسر او را كشته بود پس مقتول را نزد وى آورده و قاتل را نيز دست‌بسته حاضر كردند، رو به قاتل كرده و گفت كار خوبى نكردى زيرا كه بازوى خودت را شكسته و عدّه خود را كاستى و در قوم خود بدى كرده و دشمن خود را جرى نمودى پس امر به استخلاصش كرده و اصلا در سيما يا وضع لباس وى تغييرى پيدا نشد و امر كرد، صد ناقه ديه مقتول را بمادرش كه غريبه بوده بپردازند بلكه تسليت يافته و مرهم دل خسته او باشد. كلمات حكيمانه احنف بسيار است بمدارك ذيل هم مراجعه نمايند.

تنقيح المقال و 168 مف و 250 ج 1 كا و 2978 ج 4 س و 193 مجمع الامثال و غيرها)

احوص عبد اللّه بن محمد بن عبد اللّه-

مدنى البلدة، از غزليّين شعراى عرب كه به تشبيب و غزل مايل و اكثر اشعارش در همين رشته ميباشد و به هجوگوئى نيز رغبتى تمام داشته و اغلب اشعارش بارونق و طراوت بوده و از او است.

و در سال صد و پنجم هجرت (105 ه قمرى) درگذشت. (ص 296 ج 1 ع)

احول محمد بن حسن بن دينار-

مكنّى به ابو العباس و ملقب به احول از محدّثين عامه كه اديب و ثقه و عالم به علوم عربيّه بوده و از ابن الاعرابى، محمد بن زياد روايت كرده و نفطويه نحوى نيز از وى روايت مى‌كند و كتاب الاشباه و كتاب الدواهى از او بوده و مصنّفات ديگرى هم دارد. (ص 185 ج 2 تاريخ بغداد)