الا اى معنبر شمال مورّد

كه جسم لطيفى و روح مجرّد

گهى از تو شيرازه گل مجزا

گهى از تو اوراق لاله مجلد

نخوانم ترا عيسى موسى اما

توئى عيسوى دم توئى موسوى‌يد

سوى فارس قصد ار بود از عراقت‌

فيا خير قصد و يا خير مقصد

در انخاك شيراز شهرى است شهره‌

كه از سبزه دارد بساط ممهد

بدانشهر شو كاصفيا را است مسكن‌

بدان شهر شو كاوليارا است مرقد

ز من ده سلامى ز من بر پيامى‌

به مخدوم احمد نسب سيد احمد

حريفى كه از لطف و قهرش مهيا

شراب مهنّا حسام مهنّد

چو باهم نشينيد صحبت بداريد

بجائى كه آنجا نه ديو است و نه دد

غنيمت شماريد اى وصلتان خوش‌

ز ما ياد آريد اى هجرتان بد

بشيخ شهر فقيرى ز جوع برد پناه‌

بدان اميد كه از لطف خواهدش خوان داد

هزار مسئله پرسيدش از مسائل و گفت‌

كه گر جواب نگفتى نخواهمت نان داد

نداشت حال جدال آن فقير و شيخ غيور

ببرد آبش و نانش نداد تا جان داد

عجب كه با همه دانائى آن نمى‌دانست‌

كه حق به بنده نه روزى بشرط ايمان داد

من و ملازمت آستان پير مغان‌

كه جام مى به كف كافر و مسلمان داد

انتقال ايلد كده تاريخى‌

ديد يلر گچدى آذرى چلبى‌[1]