در آن ميغلطند و اين كنايه از آميزش بيگانگان و غلطيدن ايشان بر روى او است.

(ص 285 ج 1 ع و 110 ج 1 كا و 1782 ج 3 س و 687 مط و 406 جواهر الادب و 63 عم)

جريرى احمد بن محمد بن حسين-

يا احمد بن حسين بن محمد، مكنّى بابو محمد، از عرفاى اواخر سده سوم و اوائل سده چهارم هجرت ميباشد، از كبار مشايخ صوفيّه و جامع اصول شريعت و فنون طريقت بشمار ميرفت، در فقه و اصول و اكثر فنون ديگر بر ديگران برترى داشت بلكه در فقاهت داراى مقام مفتى و در طريقت از اصحاب جنيد بغدادى بود و بعد از وفات او خليفه‌اش گرديد. هنگامى كه فرقه قرامطه بغداد را محاصره كردند تمامى اهالى از كثرت فشار، خواستار دعاى خير و فرج از وى گرديدند در پاسخ گفت: دعا پيش از نزول بلا شايد و بعد از آن تسليم و رضا بايد، در نتيجه همان محاصره در سال سيصد و دوازده يا چهارده از هجرت (312 يا 314 ه ق) از عطش در زياده از صد سالگى درگذشت. جرير: بصيغه مصغّر (بر وزن زبير) نام موضعى است از بصره و يكى ديگر در قرب مكّه. (ص 15 ج 3 مه و 75 ج 1 فع)

جريرى معافى بن زكريا-

در تحت عنوان نهروانى خواهد آمد.

جزائر[1]

جزائرى شيخ احمد بن شيخ اسمعيل-

در ضمن ترجمه جدا و جزائرى عبد النبّى، مذكور خواهد شد.

جزائرى عبد القادر بن محمد بن عبد القاهر-

انصارى القبيلة، جزائرى البلدة، از فضلاى قرن دهم هجرت ميباشد كه در سال نهصد و شصت و شش از هجرت در قيد حيات بوده و كتاب عمدة الصفوة فى حل القهوة كه در سال 1765 م در پاريس چاپ شده از او است. (ص 688 مط)

[1]- جزائر- جمع جزيره، و در اصطلاح جغرافيائى نام ناحيه بزرگى است در سمت شمالى افريقا و هم شهرى است مركز آن ناحيه كه بعد از قاهره و اسكندريه بزرگترين و آبادترين بلاد افريقا ميباشد و چندى از منسوبين آن را ثبت اوراق مينمايد.