ديگرى بتريه كه تقديم مفضول بر فاضل را جايز شمرده و امامت حقّه حضرت على ع را نيز مستند بر شورى دانند به نصّ نبوى. ديگرى گويد، جاروديّه، اتباع ابو الجارود زياد بن منذر بوده امامت حضرت على ع را مستند بر نصّ صريح نبوى دانند و خلفاى ثلثه و كسانى را كه منكر آن حضرت مى‌باشند تكفير نمايند. بعضى گفته است كه جاروديّه، در موضوع امامت نصّ صريح وصفى را لازم دانند نه اسمى و نيز گويند امامت بعد از حسنين حق كسى است از اولاد ايشان كه شجاع‌ترين مردم باشد، با شمشير خروج كرده و غالب آيد و گويند امام غايب منتظر عبارت از محمد بن عبد اللّه بن محمد بن حسن، يا محمد بن قاسم بن على بن حسين صاحب طالقان، و يا يحيى بن عمر از احفاد زيد ميباشد، اين سه تن نمرده‌اند و لكن بعد از مراجعه بكتب رجال و سير، مكشوف مى‌گردد كه محمد بن عبد اللّه در زمان منصور در مدينه مقتول شد، محمد بن قاسم نيز در زندان معتصم درگذشت و يحيى بن عمر نيز در زمان مستعين عباسى بناى دعوت گذاشت، گروهى بروى گرد آمدند و عاقبت كشته شد. بالجملة، جاروديه را سرحوبيه نيز گويند كه ابو الجارود رئيس ايشان، از طرف حضرت باقر ع ملقّب به سرحوب شد، بنوشته قاموس، سرحوب بضمّ سين بى‌نقطه، نام شيطانى است نابينا، ساكن دريا. خود ابو الجارود گويد كه من از مادر، نابينا زاييده شده و هرگز دنيا را نديده‌ام. كتب رجاليه‌

جارى ابراهيم بن معصار-

از اكابر فضلا و مشايخ عرفاى اواخر قرن هفتم هجرت ميباشد. درميان اين طبقه بعلوّ حال معروف، جماعتى از ايشان بدو منسوب، زهد و وعظ و تأثير كلماتش مشهود، بشهر جار نامى در ساحل بحر قلزم در دو منزلى مدينه و سه منزلى جحفه منتسب بود و سال وفاتش بدست نيامد.

(ص 147 ج 3 مه)

جالينوس العرب محمد بن زكريا-

بعنوان رازى خواهد آمد.

جامع نوح بن ابى مريم-

خراسانى مروزى قرشى، كنيه‌اش ابو عصمت، از اصحاب حضرت صادق ع و از جعّالين حديث مى‌باشد، از آن‌رو