ترمدى حيان بن احمد-

حنبلى، واعظى است خوش‌زبان و شيرين‌گفتار كه وعظهاى او مورد استفاده دينى و دنيوى بود، نسبت عرفانى او با يك واسطه بشيخ ابو بكر وراق متوفى در اواخر قرن سوم هجرت موصول ميشود، كنيه‌اش ابو المظفر و از رجال قرن چهارم هجرت بوده و سال وفاتش بدست نيامد.

(ص 268 ج 2 مه)

ترمدى صابر-

بعنوان اديب صابر نگارش داديم.

ترمدى على بن محمد-

بعنوان فتحى نگارش خواهيم داد.

ترمدى محمد بن احمد بن نصر-

عالم فاضل، فقيه زاهد، شافعى بغدادى، كنيه‌اش ابو جعفر، باظهار خودش در بدايت حال در مسلك حنفى بوده و به فقه ابو حنيفه عمل مى‌نمود تا آنكه در اثناى سفر حج در مدينه حضرت رسالت ص را در خواب ديد و در بقا بر فقه حنفى خواستار تكليف گرديد، از طرف قرين الشّرف آن حضرت ممنوع و فقه شافعى مورد تصديق شد پس ابو جعفر در تعقيب همين رؤيا بمصر رفت، كتاب‌هاى شافعى را نوشته و مدت نوزده سال بنگارش احاديث پرداخت تا در پنجم محرم سال دويست و نود و پنج از هجرت (295 ه ق) درگذشت. (ص 30 ج 2 كا)

ترمدى محمد بن على بن حسن بن بشر-

حكيم صوفى مؤذّن، مكنّى بابو عبد اللّه، معروف به حكيم ترمدى، از مشاهير مشايخ محدّثين عامّه در خراسان و عراق ميباشد كه اكثر احاديث نبويّه را در آن نواحى استماع نمود، كمالات نفسانيّه‌اش مشهور بود و اعتقاد داشت بر اينكه اوليا را نيز مثل انبيا خاتمى لازم است، مقام ولايت را بر مقام نبوت ترجيح ميداد و در همين موضوع كتابى تأليف داده و ختم الولايةاش ناميده و در حيات خود منتشر كرده است. بعضى از متعصّبين اهالى كه برخلاف اين عقيده بوده‌اند تكفيرش كرده و از شهر ترمدش اخراج نمودند، در سال دويست و پنجاه و پنج از هجرت (255 ه ق) بهمان سبب در بلخ مقتول و يا با اجل طبيعى خود درگذشت و از تأليفات او است: