و كتابت يگانه زمانش بود. قاضى ابن خلّكان گويد: با وى ملاقات نمود و بيش از آنچه شنيده بودم ديدم، تمامى اشعارش لطيف و آبدار و از آن جمله است:

نسب زهير به مهلب بن ابى صفرة موصول ميشود و روز يكشنبه چهارم ذى القعده ششصد و پنجاه و شش از هجرت (656 ه قمرى) در هفتاد و پنج يا شش سالگى در مصر درگذشت، ديوان او بس مطبوع و بارها در مصر و بيروت چاپ شده است. (ص 212 ج 1 كا و 596 مط)

بهاء الدين نايينى-

بعنوان بهاء الدين اصفهانى، محمد بن محمد باقر، مذكور شد.

بهاء الدين نقشبند خواجه محمد بن محمد-

بخارى، از اكابر عرفا و صوفيّه و پايه‌گذار طريقت نقشبنديّه بود و مريدان بسيار داشت كه مشهورترين ايشان خواجه علاء الدين عطا و خواجه محمد پارسا است. وى در سال هفتصد و نود تمام يا نود و يك از هجرت (790 يا 791 ه قمرى) در مولد خود كه ديه قصر عارفان نامى از توابع بخارا است درگذشت و دو كتاب دليل العاشقين در تصوف و حيات‌نامه در نصائح و مواعظ از او است. (ص 1412 ج 2 س)

بهاء الدين نيلى، على بن غياث الدين عبد الكريم-

بن عبد الحميد، حسينى نيلى نجفى، نسّابه كامل، فقيه فاضل، شاعر ماهر، از افاضل عصر خود بود و لقب نسّابه داشت و كرامت بزرگى بدو منسوب دارند، بالجمله از اكابر علماى دينيّه اماميّه و شاگرد شهيد اوّل (متوفى بسال 786 ه قمرى) و فخر المحقّقين (متوّفى بسال 771 ه ق) بود و تأليفات متقنى دارد:

1- الانصاف فى الرد على صاحب الكشاف 2- الانوار المضيئة فى الحكمة الشرعية الالهية و در اوائل آن گويد كه هشتصد ايراد بصاحب كشاف دارد. آن كتاب دو مجلّد است نام يكى بيان الجزاف فى انحراف صاحب الكشاف يا تبيان الجزاف من كلام صاحب الكشاف و نام ديگرى النكت اللطاف الواردة على صاحب الكشاف ميباشد 3- بيان الجزاف 4- تبيان الجزاف‌