(ص 80 ج 2 مع)

بوجعفرك احمد بن على بن محمد-

بيهقى سبزوارى، كنيه‌اش ابو جعفر و شهرتش بوجعفرك است. نحوى، لغوى، مفسّر قارى، بلكه از پيشوايان فنون مذكوره بود و در هريك تصنيفاتى نافعه دارد كه از آن جمله است:

تاج المصادر در لغت، المحيط بعلم القرآن، المحيط بلغات القرآن، و ينابيع اللغة.

پيوسته خانه‌نشين بود، باب مراوده را بر روى خود بسته بود و بجز اوقات نماز از خانه بيرون نميرفت، در سلخ رمضان پانصد و چهل و چهار از هجرت (544 ه قمرى) در حدود هفتاد و چهار سالگى در نيشابور درگذشت. ناگفته نماند كه كاف آخر كلمه بوجعفرك موافق قاعده زبان پارسى علامت تصغير است. (ص 72 ت و 49 ج 4 جم)

بورانى ابو الحسن معتزلى-

نحوى، از معاصرين ابو على فارسى حسن بن احمد، متوفى در حدود سال سيصد و هفتاد از هجرت و هم‌طبقه او بوده و شرحى ديگر از او بدست نيامد. (ص 93 ج 8 جم)

بورينى شيخ بدر الدين حسن بن محمد بن محمد بن حسن-

فاضل ماهر شافعى، از مشاهير ادبا، كنيه‌اش ابو الضياء، در تاريخ و شعر و حديث و فنون ادبى دستى توانا داشت، اشعار و اخبار و آثار بسيارى را حفظ كرده بود بطورى كه دسترس كسى نبود، عاقبت يگانه عصر خود شد و مرجع استفاده اكابر گرديد و از تأليفات او است:

1- تراجم الاعيان فى ابناء الزمان 2- تعليقات تفسير بيضاوى 3- السبع السيارة 4- شرح ديوان ابن فارض كه در مصر و قاهره چاپ شده است 5- شرح شرح كافية 6- شرح مطول.

بورينى با شيخ بهائى معاصر بود و شيخ در ايّام سياحت در دمشق با وى ملاقات نموده و گفتگوى علمى كرده‌اند. وفات بورينى در سال هزار و بيست و چهار يا سى و چهار از هجرت (1024 يا 1034 ه ق) واقع و از اشعار او است:

صاحب ترجمه ديوان شعرى هم دارد. (ص 108 هب و 1381 ج 2 س و 602 مط)