بنا

(با فتح و تشديد) احمد بن محمد كه بعنوان دمياطى خواهد آمد.

بنائى‌

(با فتح و تشديد) از مشاهير شعراى هرات ميباشد كه بجهت معمار و بنّا بودن پدرش بهمين لقب بنّائى تخلّص مينموده است با اينكه از اهل علم و فضل بود بهجوگوئى و هرزه‌درائى رغبتى تمام داشت، اكابر زمان خود، بويژه على شيرنوائى را هجوها گفته و از اين‌رو بهرات فرار كرده است، در اواخر عمر خود هجوگوئى را ترك نمود. غالب اشعار سعدى و حافظ را نظيره‌ها گفته و استقبال كرده و در اين‌گونه اشعار، به حالى تخلّص نموده است. در سال نهصد و هيجدهم از هجرت (918 ه ق) در قصبه قرشى، هنگامى كه شاه اسمعيل صفوى قتل همگانى آنجا را مصمّم شد مقتول گرديد منظومه‌اى بعنوان بهرام و بهروز بنام سلطان يعقوب پسر اوزون حسن نوشته و ديوانى هم دارد كه حاوى شش هزار بيت است و از او است:

(ص 1357 ج 2 س و 257 سفينه)

بنان‌

در اصطلاح رجالى، بفرموده سيد حسين بروجردى، عبد اللّه بن محمد بن عيسى برادر احمد ميباشد و شرح حالش موكول بكتب رجاليه است.

بندار رازى خواجه كمال الدين-

شاعرى است مشهور كه گاهى به ملك الكلام موصوف بود، ظهير الدين فاريابى و ديگران تمجيدش نموده‌اند، در مدح مجد الدوله ديلمى، شعرها گفته وصله‌ها گرفته و صاحب بن عبّاد در تربيت وى مى‌كوشيده است. بندار، اشعار بسيار، بعربى و پارسى و ديلمى گفته و در سال چهارصد و يك از هجرت (401 ه ق) كه سال قتل مجد الدوله است درگذشته و از اشعار او است:

نيز از قطعات مطايبه‌آميز او است: