بلالى‌

در اصطلاح رجالى، بفرموده سيد حسين بروجردى، محمد بن على بن بلال بوده و ثقه و مأمون است، بفرموده منتهى المقال از اصحاب حضرت عسكرى ع بوده و كنيه‌اش ابو طاهر ميباشد و از سيد بن طاوس نقل شده كه بلالى، از ابواب و سفراى زمان غيبت صغرى است كه سفارت ايشان مسلّم فرقه اماميّه ميباشد.

از غيبت طوسى نقل است كه او را از مذمومين دانسته و بهرحال لفظ بلالى، در اصطلاح رجالى، در صورتى كه بدون قرينه استعمال شود راجع به محمد بن على مذكور است و در على بن بلال بغدادى و على بن بلال مهلبى بدون قرينه استعمال ننمايند. تحقيق زايد مطلب و شرح‌حال اشخاص مذكور موكول بكتب رجاليّه است.

بلبل‌

زنى است از اهل شام كه بعنوان است العلماء نگارش خواهد يافت.

بلبل هزاردستان‌

در اصطلاح بعضى از اهل كمال، كنايه از سعدى شيرازى ميباشد كه بهمين عنوان مذكور خواهد شد.

بلخى احمد بن سهل-

بعنوان ابو زيد بلخى، خواهد آمد.

بلخى شقيق بن ابراهيم-

بعنوان شقيق بلخى، نگارش خواهد يافت.

بلخى على بن حسين-

بعنوان برهان بلخى نگارش داديم.

بلعمى محمد بن ابى الفضل-

محمد بن عبيد اللّه بن محمد بن عبد الرحمن، تميمىّ القبيلة، بلعمى البلدة ابو على الكنية، از وزراى نامى سامانيان بود كه در سال سيصد و چهل و نه از هجرت، از طرف امير رشيد عبد الملك بن نوح سامانى، بوزارت منصوب گرديد و بعد از عبد الملك با وزارت برادرش منصور بن نوح نيز مفتخر شد و در سال سيصد و شصت و سه از هجرت (363 ه قمرى) وفات يافت. ترجمه تاريخ طبرى (تاريخ ابن جرير) بپارسى از او است. پوشيده نماند كه پدر محمد بلعمى نيز از طرف اسمعيل بن احمد بن اسد بن سامان (متوفى در سال 295 ه ق) و ديگر سامانيان داراى مقام وزارت بود و او را هم به بلعمى كبير موصوف دارند.