بعنوان اعيان النبات و الشجريات الاندلسية در خصوص نباتات اندلس از آثار علميّه او ميباشد زمان وفاتش مضبوط نيست و موافق تصريح بعضى از دانشمندان پيش از سده هفتم هجرت در قيد حيات بوده است. (ص 1334 ج 2 س)

بكرى عبد اللّه بن عبد العزيز-

اندلسى، نحوى لغوى اخبارى تاريخى، كنيه‌اش ابو مصعب يا ابو عبيد، در اكثر علوم زمان خود وارد بود و از تأليفات او است:

1- اشتقاق الاسماء 2- اعلام نبوت حضرت رسالت ص 3- شرح امثال ابو عبيد 4- شرح نوادر القالى 5- معجم ما استعجم من البلاد و المواضع كه در غوته چاپ شده 6- المغرب فى ذكر بلاد افريقية و المغرب. در ماه شوال چهارصد و هشتاد و هفت از هجرت (487 ه قمرى) درگذشت. (ص 578 مط و 450 ت)

بكرى عثمان بن محمد-

دمياطى، كنيه‌اش ابو بكر، لقبش شطا ميباشد از افاضل اواخر قرن سيزدهم هجرت است، اوائل قرن چهاردهم را نيز درك كرده و از تأليفات او است:

1- اعانة الطالبين على حل الفاظ فتح المعين 2- الدرر البهية فى ما يلزم المكلف من العلوم الشرعية در فقه شافعى 3- قصة المعراج 4- القول المبرم فى ان منع الاصول و الفروع من ارثهم محرم 5- كفاية الاتقياء و منهاج الاصفياء 6- نفحة الرحمن فى مناقب السيد احمد زينى دحلان. همه اينها در مصر چاپ شده و از تأليف كتاب اعانة الطّالبين در سال هزار و سيصد تمام از هجرت فراغت يافته است و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 577 مط)

بكرى محمد بن عبد الرحمن-

بعنوان شمس الدين محمد بن عبد الرحمن خواهد آمد.

بلاذرى ابو بكر يا ابو جعفر يا ابو الحسن-

احمد بن يحيى بن جابر بن داود، عالمى است فاضل كاتب، شاعر، مورّخ، مترجم كه زبان پارسى را بعربى ترجمه مى‌كرده است، از گروه انبوهى از اكابر مشايخ عراق و دمشق و انطاكيه روايت كرده و از آخرين مشاهير مورّخين فتوحات اسلاميّه ميباشد. نشو و نمايش در بغداد بود و نزد متوكّل مستعين و معتّز از خلفاى عباسيّه تقرّب داشت. كتاب انساب الاشراف،