بعلبكى محمد بن على-

بعنوان ابو المضاء، در باب كنى خواهد آمد.

بعيث خداش بن بشر بن خالد-

تميمىّ القبيلة، ابو يزيد الكنية، بعيث الشّهرة، از شعراى عهد بنى اميّه و خطيب فصيح بود، با جرير، مهاجات و معادات داشت، تا چهل سال بدين منوال گذشت و هيچ‌يك بر ديگرى برترى نيافت، مهاجات هيچ شاعر در دوره جاهليّت يا اسلام بدين مدّت نپاييده، فرزدق نيز معاون بعيث بوده است. از اشعار بعيث ميباشد كه در هجو جرير گفته است:

(ص 52 ج 11 جم)

بغدادى داود بن سليمان-

بعنوان خالدى خواهد آمد.

بغدادى عبد القادر-

يا عبد القاهر بن طاهر، در باب كنى بعنوان ابو منصور بغدادى، خواهد آمد.

بغوى احمد بن محمد-

در باب كنى بعنوان ابن البغوى، خواهد آمد.

بغوى حسين بن مسعود بن محمد-

محدّث فقيه، رجالى بغوى مفسّر، اديب فاضل، شافعى، كنيه‌اش ابو محمّد، لقبش فراء و محيى الدين و محيى السنة، در علم فقه، تفسير، ادبيّات، حديث، رجال، معرفت اسامى صحابه و روات اخبار بى‌نظير بود و مصنّفات او در غايت حسن و جودت ميباشد كه از آن جمله است:

1- تفسير القرآن 2- التهذيب در فقه شافعى 3- الجمع بين الصحيحين 4- شرح السنة 5- مصابيح السنة در حديث 6- معالم التنزيل در تفسير. ظاهرا كه اين كتاب معالم او غير از كتاب تفسير القرآن مذكور است و كتاب مصابيح او در حديث، شبيه كتاب من لا يحضره الفقيه صدوق ابن بابويه ميباشد كه اسناد اخبار را حذف كرده و خبر را، به راوى اصل كه از معصوم شنيده است نسبت ميدهد و تفسير مذكور متوسط بوده و از تفاسير صحابه و تابعين مابعد ايشان نقل نموده و تاج الدين ابو نصر، عبد الوهاب بن محمد حسينى، (متوفى بسال 875 ه ق) آن را تلخيص كرده است. بغوى با غزالى معاصر بود و در سال پانصد و