و در علم نجوم و رصد وحيد عصر خود بشمار ميرفت، بويژه در عمل صنعت اسطرلاب و ساختن افزار آن و عمل فلكى مهارتى بسزا داشت و بهمين جهت به اسطرلابى شهرت يافته است زيرا در آن صنعت كسى را با وى تاب برابرى نبود، اينك بدان وسيله مال بسيارى اندوخت و در سال پانصد و سى و چهار از هجرت (534 ه قمرى) بعلّت فلج در بغداد درگذشت و در گورستان ورديه در سمت شرقى بغداد، بخاك سپرده شد. شعر خوب هم ميگفته و از آن جمله اين دو بيت است كه بهمراهى ارمغانى كه اتحاف يكى از دوستانش نموده بوده فرستاده است:

(ص 108 مه و 319 ج 2 كا و 273 ج 19 جم)

بديع دمشقى طراد بن على بن عبد العزيز-

دمشقى، شهرتش بديع، كنيه‌اش ابو فراس ميباشد، اديبى است نحوى كه در نظم و نثر دستى توانا داشت و در سال پانصد و بيست و چهار از هجرت (524 ه قمرى) درگذشت.

(ص 19 ج 12 جم)

بديع الزمان هرندى قهپائى-

فقيه محدّث، صاحب شرح صحيفه سجاديه، در عصر شاه عباس صفوى شيخ الاسلام يزد بود و مشخّصات ديگرى بدست نيامد.

(ص 105 هب)

بديع الزمان همدانى-

احمد بن حسين بن يحيى بن سعيد بن بشر- همدانىّ الاصل، هراتى المسكن و المدفن، لقبش مهذب الدين، كنيه‌اش ابو الفضل و شهرتش بديع الزمان ميباشد، گاهى به فاضل همدان و علامه همدان نيز موصوف است.

اديبى است فاضل جليل امامى، شاعرى است مبدع نامى، حافظ كاتب منشى لغوى، از اكابر ادباى اسلام، در نظم و نثر عربى بى‌نظير، از ندماى صاحب بن عبّاد، كلمات او در نهايت فصاحت و بلاغت، در قوه حافظه و بديهه‌گوئى يگانه جهان و از اعاجيب دوران بود قصيده‌هاى پنجاه بيتى يا شصت بيتى را بمجرّد شنيدن حفظ ميكرد و از اول تا آخر بدون تغيير حرفى فروميخواند، چهار، پنج ورق از هر كتابى را فقط با يك ديدن حفظ