خواهد آمد. در سال پانصد و نود و دو از هجرت (592 ه قمرى) در هفتاد و يك سالگى درگذشت.

(ص 227 فوائد البهية)

بدر جاجرمى بعنوان جاجرمى بدر الدين-

خواهد آمد.

بدر الدين اسمعيل تبريزى-

كه كنيه‌اش ابو المعمّر است. بنابر آنچه از رياض العلما نقل شده، از محدّثين قرن هفتم هجرت ميباشد كه ثقه و حافظ و سيّاح بود، مشيخه دار الحديث اربل بدو تفويض شد، پس از آنكه آن شهر مسخّر تاتار گرديد اسمعيل بحلب رفت و در همانجا در حدود هشتاد و شش سالگى درگذشت و بنابر آنچه از كاتب چلبى نقل شده، اسمعيل در سال ششصد و يك هجرت كتابى در حديث املا كرده كه باربعين بدر الدين معروف است. (مدرك بقرار فوق)

بدر الدين حسن (يا حسين) بن عمر بن حسن-

دمشقى حلبى، شافعى، اديب، محدّث مورّخ، كنيه‌اش ابو طاهر و ابو محمد، در نظم و نثر دستى توانا داشت، كتاب درة الاسلاك فى دولة الاتراك، كتاب نسيم الصبا هردو از تأليفات اوست.

كتاب اوّلى، در تاريخ پادشاهان مملوكهاى مصر و راجع بحوادث يكصد و بيست و نه سال قمرى، از ششصد و چهل و هشت تا هفتصد و هفتاد و هفت هجرى ق مطابق (1250 تا 1375 م) است و كتاب دويمى نيز در سال 1289 ه در اسكندريّه و در 1302 ه در قسطنطنيّه و در 1307 ه در قاهره چندين مرتبه چاپ شده و در بيروت نيز بطبع رسيده است. بدر الدين در سال هفتصد و هفتاد و نه هجرت (779 ه ق- 1377 م) در شصت و نه سالگى درگذشت.

(ص 77 مط و غيره)

بدر الدين حسن بن محمد-

بعنوان بورينى شيخ بدر الدين، خواهد آمد.

بدر الدين عبد الرحمن بن المسجف-

كنانى عسقلانى، از مشاهير ادبا و شعراى عرب كه اكثر اشعارش در هجو و بدگوئى است، در سال پانصد و هشتاد و سه وفات يافته و از اشعار او است كه در بغداد، روز عاشورا موقع بارش باران گفته است:

(ص 3073 ج 4 س)