و اين جمله با معاصر ديالمه بودن، چنانچه اشاره شد و با تاريخ وفات او كه بنوشته مجمع الفصحا سال چهارصد و ده هجرت ميباشد منافات كلى دارد و دور نيست كه مقصود از رباعى، اشاره بقرن دهم ميلادى بوده و خود را در زهد و ورع و ترك دنيا تالى حضرت عيسى معرفى كرده است و مع ذالك محتاج بتأمل ميباشد.

(ديوان چاپى خود بابا طاهر و ص 326 ج 1 مع)

بابا عمو عبد الله‌

بهمين عنوان عمو عبد اللّه خواهد آمد.

بابا فغانى‌

بنوشته مجالس المؤمنين، شاعرى است شيعى فارسى مشهور، كه زايشگاهش شيراز ميباشد و در فنّ غزل از اكثر سخنوران ممتاز، در زمان سلطان يعقوب، ترقّى بسيارى كرد و در آن زمان باباى شعرايش مى‌گفته‌اند.

بعد از وفات سلطان، در زمان صاحب قران، در ابيورد ساكن شد و عاقبت بمشهد مقدّس رضوى رفت و در سال نهصد و بيست و پنج از هجرت (925 ه ق) درگذشت. در سفينة الشعرا همين شرح را با اندك تفاوتى در تحت عنوان بابا فنائى نوشته است چنانچه گويد: بابا فنائى از شعراى شيراز است كه نخست اشتغال ديگرى داشت و بشاعرى معروف نبود تا در عهد سلطان يعقوب داخل استخدام شد و شهرت تمام يافت و به باباى شعرا مشهور گرديد، بر شرب خمر حريص بود، بيشتر در ميخانه‌ها ميگذرانيد و از او است:

عاقبت زيارت مشهد مقدّس را تصميم گرفت و در همان سال درگذشت نگارنده گويد: ظاهر آن است، صاحب ترجمه كه در سفينه بشرح حالش پرداخته همان باشد كه در مجالس المؤمنين بشرح حالش پرداخته است و دور نيست كه نسخه سفينه غلط بوده و يا مدركى كه در دسترس صاحب سفينه وجود داشت مغلوط و عوض فغانى كه حرف دومى آن غين نقطه‌دار است، فنائى نوشته و حرف دويمى آن را به نون و ماقبل آخرش را هم بحرف الف عوض نون تبديل داده‌اند. بارى در مجالس المؤمنين گويد: بابا فغانى اشعار و قصائد بسيارى در مدح حضرت امير المؤمنين و ائمّه طاهرين عليهم السلام گفته است، بعد از آن چند بيتى‌