اين‌كه خاك سيهش بالين است‌

اختر چرخ ادب پروين است‌

گرچه جز تلخى از ايّام نديد

هرچه خواهى سخنش شيرين است‌

صاحب آن همه گفتار امروز

سائل فاتحه و يس است‌

دوستان به كه ز وى ياد كنند

دل بى‌دوست دلى غمگين است‌

خاك در ديده بسى جان‌فرسا است‌

سنگ بر سينه بسى سنگين است‌

بيند اين بستر و عبرت گيرد

هركه را چشم حقيقت‌بين است‌

هركه باشىّ و ز هرجا برسى‌

آخرين منزل هستى، اين است‌

آدمى هرچه توانگر باشد

چون بدين نقطه رسد مسكين است‌

اندر آنجا كه قضا حمله كند

چاره تسليم و ادب تمكين است‌

زادن و كشتن و پنهان كردن‌

دهر را رسم و ره ديرين است‌

خرّم آن كس كه در اين محنت‌گاه‌

خاطرى را سبب تسكين است‌

شنيده‌ايد ميان دو قطره خون چه گذشت‌

گَهِ مناظره، يك روز بر سر گذرى‌

يكى بگفت بدان ديگرى تو خون كه‌اى‌

من اوفتاده‌ام اينجا ز دست تاج‌ورى‌

بگفت، من بچكيدم ز پاى خاركنى‌

ز رنج خار، كه رفتنش بپا چو نيشترى‌

جواب داد، ز يك چشمه‌ايم هردو چه غم‌

چكيده‌ايم اگر هردو از تن دگرى‌

هزار قطره خون، در پياله يك‌رنگند

تفاوت رگ و شريان نميكند اثرى‌

ز ما دو قطره كوچك چه كار خواهد خاست‌

بيا شويم، يكى قطره بزرگترى‌