بدو منسوب و با صاحب قصص العلما و امثال وى معاصر و از شاگردان سعيد العلماى مازندرانى بود. از تأليفات او است:

1- اسرار الشهادة بزبان پارسى كه در سال 1312 ه قمرى در تهران چاپ شده است.

2- شعائر الاسلام فى مسائل الحلال و الحرام كه در سال 1312 ه قمرى نيز در تهران چاپ شده است و در سال هزار و سيصد و پانزدهم هجرت (1315 ه قمرى) عازم جنان گرديد.

(ص 4 ج 1 عه و 46 ج 2 ذريعه)

اشرفى سمرقندى سيد معين الدين-

اعلم علما و افضل فضلاى عهد خود و مجمع كمالات روحانى و صاحب حالات ملكى و انسانى بود و در سال پانصد و نود و پنجم هجرت در سمرقند وفات يافته و از او است:

(ص 101 ج 1 مع)

اشعث بن قيس كندى-

نامش معد يكرب بوده و لقب اشعث، بجهت پريشانى موى سر او ميباشد. از قبيله كنده بود و بجهت خون‌خواهى پدر كه قبله مرادش كشته بودند قيام كرد و اسير شد و سه هزار ناقه فديه داده و خود را مستخلص گردانيد، با هفتاد تن به شرف حضور حضرت رسالت (ص) نايل شد و اسلام را قبول كرد و بعد از وفات آن حضرت باز، بدين اصلى خود برگشت و به ابو بكر بيعت نكرد. خواهر خود امّ فروه را به ازدواج ابو بكر آورد و در سال چهلم هجرت (40 ه) درگذشت. اخبار بسيارى در قدح وى وارد و مطابق بعضى از آنها خودش در قتل حضرت امير المؤمنين ع شركت داشته و دخترش جعده امام حسن ع را زهر داد و پسرش محمد نيز از شركاى قتل حضرت حسين ع بوده است. (ص 145 مف و ديگر كتب مربوطه)