حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد كه: نيست هيچ راحتى از براى مؤمن، كه از انحاء كدورت مبرّا باشد، مگر ملاقات كردن رحمت الهى و واصل شدن به جناب عزّت، پس بنا بر اين در دنيا راحت نمى‌باشد، مگر در چهار چيز:

صمت: تعرف به حال قلبك و نفسك فيما يكون بينك و بين باريك‌

يكى از راحتهاى دنيا- در صمت و خاموشى است، امّا به شرط آنكه خاموشى مقارن فكر و ذكر باشد و در بدايع و غرايب الهى، تأمّل كند. مثل آنكه با خود بگويد كه: جناب عزّت به حكمت كامله خود، تو را از عدم به وجود آورد و بر ساير مخلوقات، تفضيل داد و صنايع بديعه و غرايب عجيبه، در تو وديعه گذاشت كه از او غافل نباشى و از فرموده او مخالفت جايز ندانى. حاصل، آدمى بايد، در هنگام سكوت، از امثال اين فكرها غافل و مانند اين انديشه‌ها، عاطل نباشد و همواره متوجّه جناب احديّت باشد.

و خلوة: تنجو بها (و حلم تنجو به) من آفات الزّمان ظاهرا و باطنا

يكى ديگر از جمله راحتهاى دنيا- خلوت و گوشه‌گيرى است، امّا خلوتى كه منجى باشد، نه مهلك. يعنى: به طاعت و عبادت و ذكر خدا گذرد، نه به لهو و لعب و ارتكاب مناهى. (و يكى ديگر حلم است) و او نيز به شرط مذكور و قيد

«من آفات الزّمان».

قيد هر دو است. يعنى: خلوت و حلم ممدوح، خلوت و حلمى است كه آدمى به آن، از آفات ظاهرى و باطنى زمان، در امان باشد. ظاهرى: مثل مجادله و منازعه با مردمان، و باطنى: مثل طغيان نفس و سورت غضب و مانند اين‌ها. و دورى از فساد و فتنه، عين راحت است و در بعضى از نسخه‌ها بجاى «حلم»، «علم» است و اين اظهر است:

و جوع: تميت به الشّهوات و الوسواس‌

يكى ديگر- گرسنگى است، امّا گرسنگى‌اى كه بر طرف كند خواهشهاى نفسانى را، نه گرسنگى‌اى كه مقارن صبر و شكيبائى نباشد و مخاطرات شيطانى در خاطر