(1). يعنى آخر بودنش در عين اول بودنش، به واسطه انتها و پايان پذيرى آثار و احكام به او- يك جا و مجتمع- پس از انتشار و پراكندگى آنها از اوست (حاشيه).

(2) يعنى دايره‌وار و گردشى است كه طبق احكام خود، نوبت به نوبت، ظهور پيدا كرده و آشكار مى‌گردد.

(3) براى توضيح بيشتر در اين قسمت كه اصل و بنيان در ادراك صحيح مراتب وجود و حقيقت أزلي است، قسمتى از كتاب مدارج الفتوة في شرح مهر النبوه خود را- كه شرحى است بر مهر نبوت كتف حضرت ختمى مرتبت صلى الله عليه و آله- در اينجا نقل مى‌كنيم:

مفتاح غيب اول عبارت است از اندراج تمامى أشياء- آن گونه كه هستند- در غيب الغيوب احديت كه به نام حروف عاليات و حروف اصليه هم ناميده شده است، مانند درخت كه در دانه پنهان است و شيخ أكبر- رضى الله عنه- بدان اشاره كرده و در يك رباعى فرموده:

كنا حروفا عاليات لم نقل *** متعلقات في ذرى اعلى القلل‌

انا أنت فيه و نحن أنت و أنت هو *** و الكل في هو هو فسل عمن وصل‌

ما حروف بلندى بوديم كه مطلقا جابجا نشده بود آويخته در بلنديهاى بلندترين قله‌ها در آن: من تو هستم و ما، توايم و تو، او و همه در او، اوست، از كسى كه رسيده بپرس پس اين شئونات، حروف عاليات و حروف اصلى و كليات اسماء الهى خوانده مى‌شود و مراد از آنها انوار صفات حميده الهى است، ولى بدون امتياز از هم.

به زبانى ديگر، در مرتبه ذات حروف عاليات و شئونات ذاتى‌اند و در مرتبه تجلى: اسماء الهى، و در باطن علم: اعيان ثابته‌اند و در مرتبه ظاهر علم: اعيان كونيه. و منشأ تمام ذات اقدس الهى است.