1/ 17 بدان كه بيشتر آن چه كه بنا به مشيت الهى قصد بيانش را در
شرح اين فص دارم، آن از جهتى مانند تتمه و دنباله مطالبى است كه در بيان
اسرار حالات حضرت سليمان عليه السلام بيان شد، زيرا بين اسرار حالات حضرت
سليمان و حضرت داوود عليه السلام اشتراك بزرگ [و عجيبى] است كه خداوند
متعال در كتابش از آنها آگاهى داده و فرموده: وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ وَ
سُلَيْمانَ عِلْماً [نمل/ 15: ما داود و سليمان را علمى بخشيديم] آن علمى
كه از جانب سليمان حكايت مىكند و مىفرمايد: يا أَيُّهَا النَّاسُ
عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّيْرِ وَ أُوتِينا من كُلِّ شَيْءٍ [نمل/ 16: اى
مردم! ما زبان پرندگان آموخته شديم و همه چيز به ما داده شد]. بنا بر اين،
خداوند آن چه كه به آن دو روزى فرمود، وى را با پدرش شريك قرارداد. و همين
طور در طلب شكر و سپاس، خداوند ميان آن دو اشتراك داد لذا: قالا الْحَمْدُ
لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى كَثِيرٍ من عِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ [نمل/
15:
و گفتند سپاس خداى را كه ما را بر بسيارى از بندگان خويش برترى
داد]. همچنين در فرمان و صدور حكم [داورى] هم بين آن دو اشتراك داد و
فرمود: وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ في الْحَرْثِ