سخن ناشر

عظمت و والايي هر علمي ، به عظمت موضوع آن است ؛ همان گونه که تمامي احکام و آثار وجودي که محمولات آن علم را تشکيل مي دهد نيز در سايه موضوع آن علم شکل مي گيرد .

با توجه به اين معيار کلي و فراگير ، ارزشمندترين علم ، همانا « توحيد » است که نه تنها برترين ، بلکه موضوع آن ، تنها حقيقي است که داراي واقعيت و هستي است و همه هستي ها از هستي او رسته اند : ( ذلک بأنّ الله هو الحقّ و أنّ ما يدعون من دونه الباطل )[1] ، از اين روي معرفت و شناخت آن حقيقت لا يزالي ، سر آغاز هر اقدام و اولين گام هر قيامي است . او نقطه شروع هر دانش و ابتداي هر ارزشي است ؛ او اصلي ترين اصل ، بلکه تنها اصل اعتقادي ما ، يعني توحيد است ، زيرا ساير اصول اعتقادي و مذهبي ما ، از نبوّت و معاد يا عدل و امامت ، از تجليات برتر و اشراقات کامل تر همان اصل است و ديگر اصول در مقابل او فروع هستند .

از اين نظر شناخت و معرفت خداوند متعال که جبّاريّت او همه هستي و کمال