بنابر اين سر اين مطلب كه نبى حتما بايد انسانى از جنس ديگران باشد , اين است كه فرشته نه اسوه آدميان است , و نه مدير و مدبر امور اجتماعى انسان .

اثبات امامت عامه نيز با همان دو اصل يعنى احتياج انسان به قوانين الهى , و نياز به رهبرى اجتماعى است , زيرا هر چند كه با رحلت پيامبر اسلام - صلى الله عليه و آله - تشريع قوانين الهى به اتمام مى رسد , ليكن بسيارى از عمومات و اطلاقات , تخصيص و يا تقييد يافته , و علم به آنها در نزد كسى است كه به منزله جان نبى , در ارتباط باطنى با نبى اكرم - صلى الله عليه و آله - مى باشد , از اينرو بعد از رحلت پيامبر نياز به شخصى است كه هم آگاه به قوانين اسلامى باشد , و هم عهده دار ولايت و سرپرستى اجتماع باشد .

و اما در زمان غيبت بعد از آن كه بيان مقيدات و مخصصات شريعت نبوى به حد نصاب رسيد , ديگر كمبودى در بخش قوانين احساس نمى شود . ليكن اين مقدار , جوامع انسانى را از انسان قانون شناس و امينى كه عهده دار سرپرستى و اجراى قوانين باشد , بى نياز نمى كند . اين نياز همان امرى است كه ضرورت ولايت فقيه عادل مدير و مدبر را در زمان غيبت امام زمان - عليه السلام - اثبات مى نمايد .

از مقايسه مقدمات براهينى كه بر نبوت و امامت عامه اقامه