نامه ايست كه به دوستى نوشته ايم :

بسم الله كلمة المعتصمين

وجود مباركت همه خير است و نيات مقدست همه خير . خداى متعال خيرات و بركاتش را بيشتر فرمايد . اگر چه تقديم نامه به طور انجاميد ولى آن جمال حسنى كه زينت سپهر جان است شمس فروزان حسن سپهرى است . يكى از نامهاى بزرگ الهى طبيب است و ديگر شافى . يا طبيب يا شافى .

آقاى عزيز چند فرقه شب و روز كارشان سر تا پا عبرت است ولى خودشان اغلب و اكثر بى خبر :

يكى از آنها اين دعاگو كه همواره با كتاب و سنت و محراب و منبر و حرف بهشت و جهنم و امثال اينگونه امور است ولى گويا برايش فقط صنعت و بازار است از هزار حرفها و كر و فرها و امر و نهى ها يكى را اگر در خودش پياده مى كرد اكنون مى بايستى چون ملائكه اولى اجنحه باشد .

دوم اطبا و دكترهاى داروساز البته دور از جناب دكتر حسن آقاى سپهرى كه مى بينند اين همه بيمارهاى گوناگون از درد مى نالند و براى معالجه امراض جسمانى خودشان تا چه حد در اضطراب و ناراحتى هستند و با چه حرص و ولع به اطباء رجوع مى كنند و با چه اشتها دارو مى خرند و مى خورند نه آنان در راه چاره بيماريهاى روانى خودند و نه اينان , هم پزشك بيخبر است و هم بيمار , هم طبيب مريض است و هم مريض ,

گر مسلمانى از اين است كه حافظ دارد *** آه اگر از پى امروز بود فرداى