يقينا اگر صبر امام عليه السلام بدين معنا مى بود كه از وضع بد زمانه , هميشه اندوهگين باشد و بر اسلام و مسلمين دل بسوزاند و در خانه بنشيند و غصه خورى كند ولى هرگز قدمى در راه نابود كردن بديها و تغيير وضع و به جريان صحيح افكندن حركت اجتماعى بر ندارد , اين براى آن حضرت چندان افتخار و فضيلتى محسوب نمى شد . اين كارى است كه از همه كس بر مى آيد و البته از مردم ضعيف و بى تعهد , بيشتر .

فضيلت و افتخارى كه مى تواند و مى شايد در زيارتنامه كه درس آموزنده و فراز برجسته ئى از زندگينامه ى آنحضرت است تكرار شود , صبر بر طاعت و انجام تكليف است . صبر بر انجام وظيفه ئى كه بسى انسانها از تحمل آن عاجز مانده و افتخار آن را نبرده اند .

نظرى به قرآن [1]

نابجا نيست اگر يادآورى شود كه در ميان دهها آيه ئى