اصولا قانون اگر چه خود براى بشر يك ضرورت اجتناب ناپذير است و از همين جهت هم هست كه مورد قبول وى قرار مى گيرد , اما بطور كلى هيچگاه براى وى بطور طبيعى , گوارا و مطلوب و شيرين نبوده است .

در ميان قوانين عرفى جهان , حتى قانون هائى كه نتائج روشن و صريح آن را همه مى دانند و از عواقب تخلفات آن همه آگاهند ( مثلا مقررات راهنمايى و رانندگى ) نيز از اين كليت بيرون نيست .

با اينكه هزاران حادثه ى خونين و ناگوارى كه از تخلف و مسامحه كارى در اين مقررات ناشى مى گردد در مد نظر بيشتر مردم قرار دارد , غالبا اتفاق نمى افتد كه سرنشين اتومبيلى از توقف در پشت چراغ خطر يا عدم استفاده از راه نزديكى كه استفاده از آن بجهتى ممنوع اعلام شده , ناراحت و متأسف نباشد , و بر همين قياس است همه ى قوانين ديگر .

تكاليف دين هر چند كه براساس فطرت اصيل انسان پايه گذارى شده يعنى بدون استثناء طبق نيازهاى واقعى