فصل هفتم در احتراز از دعاى ملحون

غرض ما در اين فصل احتراز از لحن در دعا است . يعنى سخن در دعاى ملحون و اعراب ادعيه و اذكار است كه عبارت دعا را صحيح بايد خواند زيرا دعاى ملحون به سوى خدا بالا نرود .

با اختلاف اعراب كلمات در معانى آنها نيز تغيير حاصل مى شود و صورت مخالف با معنى مى گردد و لفظ ملحون موجب نفرت طبع سامع مى گردد . در( اصول كافى ) از جميل بن دراج روايت شده است كه قال ابو عبد الله عليه السلام : اعربوا حديثنا فانا قوم فصحاء ( ج 1 ص 42 معرب ) . و در روايت ديگر آمده است كه آنحضرت فرمود : نحن قوم فصحاء اذا رويتم عنا فاعربوها ( عده الداعى) ص 10 ط 1 ) . ( 146 )

از حضرت امام ابو جعفر جواد عليه الصلوه و السلام روايت است كه انه قال : ما استوى رجلان فى حسب و دين قط الا كان افضلهما عند الله عزوجل آدبهما . قال : قلت : جعلت فداك قد علمت فضله عند الناس فى النادى و المجالس فما فضله عند الله عزوجل ؟ قال عليه السلام : بقراءه القرآن كما انزل , و دعائه الله عزوجل من حيث لا يلحن , و ذلك ان الدعاء الملحون لا يصعد الى الله عزوجل . ( باب( 49 ارشاد القلوب ديلمى) و( عده الداعى) ص 10 ) .

امام فرمود([ : دو مرد برابر در حسب و دين آن كه اديب تر است در نزد خدا