پيامبران است در كلام اميرالمؤمنين و شما اگر اين كلام را مورد دقت قرار دهيد مى بينيد يك تصوير است , يك نقاشى است , يك اثر بمعناى واقعى كلمه هنرى است براى نشان دادن اوضاع و احوال جاهلى . در اين ترسيم هنرى , در اين تابلو كه على بن ابيطالب در يك خطبه كه ايستاده روى منبر و براى مردم حرف زده , يك حرف زدن معمولى , در اين تابلويى كه على در اين حرف زدن ترسيم كردم بيشترين قلم از بدبختيها و نابسامانيها و نارسائيهاى جامعه مشاهده مى شود هم از جنبه هاى فكرى , مردمى هستند كور , راه بجائى نبرده , حيران , سرگشته , هدفشان را نمى دانند چيست ؟ نمى دانند براى چه صبح از خواب بر مى خيزند , شايد مى دانند فكر مى كنند كه مى دانند اما اشتباه مى كنند , و اين جمله را اضافه كنم كه ما چون خودمان , همه ما دوران اختناق را ديديم , خيلى روشن مى توانيم مضموم اين كلمات على بن ابيطالب را بفهميم , دقيقا ترسيمى از اوضاع زمان ماست , زمان مظلوميت ملت ايران . و زمانى قربانى شدن ملت ايران در زير دست و پاى جلادان خاندان پهلوى و رژيم مزدور آمريكائى . و من در آن روزگار كه اين خطبه را تشريح مى كردم كه هم ترجمه كرده ام اين خطبه را در آن روز هم شرح دادم و البته متأسفانه هرگز اينها چاپ نشده بلكه پلى كپى شد و دست افراد بود حالا اينجا بچه ها بعد از اينكه دوران اختناق تمام شد تازه بفكرند كه اينها را چاپ كنند . هر كلمه اى كه مى نوشتم از روى وجدان و احساس مى نوشتم يعنى دقيقا چيزهائى بود كه آن روز ما لمس مى كرديم همه آنچه كه در اين خطبه و امثال اين خطبه از ميان زمينه ظهور پيامبران آمده گام بگام و كلمه بكلمه تطبيق مى كرد بر وصفى كه ما آن روز مى گذرانديم . از