مجموعه ديگرى كه بيش‌تر جنبه كلامى داشت، به نام گناه و گناه نخستين.[1] اين دو جلد در

بردارنده مقالاتى است كه اتو به عنوان ضميمه مفهوم امر قدسى نگاشته بود و برخى از آن‌ها در سال 1923 با عنوان مقالات مربوط به امر مينوى چاپ شده بود.

در اكتبر 1927 اتو مسافرت ديگرى به شرق انجام داد. در اين سفر، كه تا ماه مى 1928 به طول انجاميد، اتو از سيلان، هند، فلسطين، تركيه و بالكان ديدن كرد. در اين سفر، اتو شواهد بيش‌ترى براى اين ديدگاه خود يافت كه تفاوت‌هاى موجود ميان آيين مسيحيت و هندو به رشد و توسعه اخلاقى اين اديان مربوط است نه گوهر غيرعقلانى آن‌ها.

بررسى چگونگى ارتباط ميان اخلاق و دين، محور نوشته‌هاى بعدى اتو است. در پنج‌مقاله‌اى كه در سال‌هاى 1931 و 1932 نگاشت، كوشيد ارزش عينى مطلقى را كه دردين يافت، تبيين كند. او در نظر داشت اين موضوع را در ضمن سخنرانى‌هايش در گيفرد در سال 1933 با نام «قانون اخلاقى و اراده خدا» تعميق بيش‌ترى بخشد، اما شدت‌بيمارى وى مانع ايراد اين سخنرانى‌ها شد. در سال‌هاى پايان حياتش و هنگام بيمارى، اتو در صدد تدوين‌كتابى به نام آزادى و ضرورت بود كه پس از مرگش با ويرايش‌تئودور زيگفرد منتشر شد. اتو در 68سالگى در 6 مارچ 1937 در اثر بيمارى ذات‌الريه درگذشت.