گرفتارى هاى آن را خاطر نشان مى كند. وى مى فرمايد: [در دوره ى غيبت] بسيارى از مردم گمان خواهند كرد كه حجت الهى از دنيا رفته و امامت پايان پذيرفته است، ولى سوگند به خدا در چنين دوره اى حجت خدا در بين مردم است و در كوچه و بازاردر ميان آنان رفت و آمد مى كند، در منزل و كاخ هاى مردم آمد و شد دارد، غرب و شرق زمين را در مى نوردد، حرف هاى مردم را مى شنود، به مردم سلام مى كند، آنان تا زمان معينى كه خداوند مقرر كرده است قادر به ديدن آن حضرت نخواهند بود.[1]

مولاى متقيان(عليه السلام) به مناسبتى ديگر در اين باره مى فرمايد: دوره ى غيبت امام مهدى (عج) به قدرى طولانى است كه انسان هاى بى خبر از مصالح و حكمت هاى الهى از ظهور آن حضرت مأيوس خواهند شد و در اثر نا اميدى از ظهور منجى عالم بشريت حتى اين جمله را به زبان خواهند آورد: «ما لله فى آل محمد(صلى الله عليه وآله)حاجة...»خداى عالم نيازى به آل محمد(صلى الله عليه وآله) ندارد. يعنى اگر از آل محمد(صلى الله عليه وآله) كسى در روى زمين بود تا كنون بايد قيام مى كرد و به اين نابسامانى و بى عدالتى و جور و ستم ها پايان مى داد.[2]

فصل دوم: علت ها و حكمت هاى غيبت امام زمان(عج)

عالم بر اساس نظام عِلّى و معلولى اداره مى شود. همه ى وقايعى كه در آن رخ مى دهد داراى علت و حكمت خاصى است. در بررسى روايت ها به روايت هاى زيادى بر مى خوريم كه به صراحت بيان مى كند كه فلسفه ى واقعى غيبت آن حضرت براى بشر معلوم نيست، اما در عين حال در تعدادى از روايت ها از حكمت هاى غيبت نيز سخن به ميان آمده است. به عنوان مثال در بعضى از آن ها از امورى چون: امتحان و آزمايش مردم، حفظ جان امام(عليه السلام)، در امان ماندن از بيعت با ستم گران، فراهم شدن