اسم الکتاب : بررسي نظريه هاي نجات و مباني مهدويت المؤلف : ابراهیم آودیچ الجزء : 1 صفحة : 41
مى خواهند و در عصر ولايت به قصد زنده ماندن. از اين رو، هر نوع داد و ستدى كه در دوره ى اوّل رخ مى دهد به قصد گذراندن امر معيشت
است، در حالى كه در دوره ى دوم به منظور اتيان امر و حكمت خدا است.
سيد در اين خصوص مى نويسد: «و خلاصه آن است كه صاحب مقام نبوّت آن
است كه مردم را از ظاهر و به وسيله ى شريعت، به باطن و
حقيقت مى رساند و صاحب مقام ولايت آن است كه مردم را بواسطه باطن به ظاهر
مشغول مى نمايد و از اين جاست كه احكام نبوّت را به اسم
شريعت ـ كه به معناى راهى است كه از آن راه به سوى آب مى روند ـ ناميده اند
و احكام ولايت را به اسم حقيقت ناميده اند و برزخ ما بين را
طريقت ناميده اند و مراد از اين سه مرتبه همان مراتب علم اليقين، عين
اليقين و حقّ اليقين... و همين سه مرتبه است ايضاً، كه آن را
علم، عمل و وصول مى گويند و در حديث مشهور نبوى است كه: الشريعةُ اَقْوالى و
الطَّريقَةُ احوالى و الحقيقةُ رأس مالى»[1]
نتيجه گيرى
در پرتو ديدگاه هاى كشفى مى توان روايت هايى را كه از معصومين (عليهم السلام)درباره ى چگونگى حكومت حضرت مهدى (عج) و روش
زندگانى مردمان در آن عصر نقل شده است، بهتر معنا كرد و چشم انداز جامعه اى را ديد كه نظام ادارى و سياسى آن اسباب تربيت و رشد
عقلانى افراد را آن چنان فراهم آورده كه همگى مطيع و منقاد خرد گشته و اخلاق حميده جاى هوى پرستى و صفات رذيله را در نهاد ايشان
گرفته و ظلمت درون به نور حكمت و معرفت بدل شده است. پر واضح است كه چنين جامعه اى آرام، امن و مشحون از دادگرى و عدالت است و
اينان هستند كه شايستگى استفاده از نعمت آزادى به معناى درست آن را دارند. زيرا انگيزه ى سبعيّت از ميانشان