و يا كتاب «منتخب الاثر» كه توسط آيت الله لطف الله صافى به راهنمايى مرحوم آيت الله العظمى بروجردى (قدس سره) تأليف شده و در آن روايات زيادى در اين زمينه بالأخص از اهل تسنّن به مضامين و تعبيرات مختلف، ذكر شده است».[1]

فصل سوم: انتظار و ويژگى هاى انتظار بزرگ

مفهوم درست انتظار

در فرهنگ مذهبى، انتظار، عبارت است از اين كه انسان پيوسته چشم به راه روزى باشد كه هدف و مقصد نهايى برآورده شود و روزى فرا رسد كه انسانيت از يك زندگانى عادلانه و كامل، تحت رهبرى و زعامت حضرت مهدى (عليه السلام) برخوردار باشد. البته ـ همان گونه كه پيش تر گفته شد ـ مفهوم انتظار، اعم و كلى تر از مفهوم اسلامى آن است. از اين روست كه پيروان ديگر دين هاى آسمانى نيز با صرف نظر از نام و عنوان، به پيشوايى جهانى، كه برپا كننده ى عدل و داد است معتقدند و در انتظار ظهور اويند. اين عقيده به خودى خود، بهترين انگيزه براى تربيت و تهذيب نفوس تمامى پيروان و معتقدان آن اديان است و باعث رشد و كمال اخلاقى آنان و تكميل درجه ى ايمان و نيروى اراده ى پيروان آن مى باشد تا مقدمات ظهور را در خود و هم كيشان خود فراهم آورند.

اصل «انتظار فرج» از ديدگاه استاد مطهرى از يك اصل كلّى اسلامى و قرآنى استنتاج مى شود و آن اصلِ «حرمت يأس از روح الله» است.[2]

انتظار فرج و اميد و دل بستن به آينده دو گونه است: انتظارى سازنده، تعهدآور، نيرو آفرين و تحرك بخش كه مى تواند نوعى عبادت شمرده شود و