فصل اول: مهدويت عقيده اى مشترك

اعتقاد به مهدويت در دين هاى غير اسلامى

مسأله ى «موعود» از قرن ها پيش از ظهور اسلام، مطرح بوده است. در كتاب هاى پيامبران، نوشته ها و آثار گوناگون بر جاى مانده از حكيمان و فرزانگان پيشين، به اين امر ـ يعنى ظهور منجى بزرگ جهانى در آخرالزمان ـ تصريح يا اشاره شده است.

عقيده به «مهدى» (مصلح بزرگ جهانى) در آيين زرتشت، بودا، يهود، مسيحيت و... به عنوان يك اصل مسلم و قطعى مطرح بوده است. پيامبران و رهبران مذهبى گذشته به پيروانشان آمدن مصلح كل و تشكيل دهنده ى حكومت واحد جهانى را بشارت و به مظلومان، ستم ديدگان، مستضعفان و بى چارگان، سپرى شدن فصل چپاول و غارت و هزيمت ستم پيشگان بى رحم و فرارسيدن فصل شكوفايى عدالت و پياده شدن قانون مقدس الهى در سراسر گيتى را نويد داده اند.

استاد مطهرى (رحمه الله) «مهدويت» را به عنوان فلسفه ى بزرگ جهانى معرفى كرده است و علت آن را، جهانى بودن دين اسلام و تشيّع مى داند.[1] جهانى شدن دين اسلام يكى از ويژگى هاى همان انتظار بزرگى است كه استاد آن را ذكر مى كند. استاد