[1]ـ پيتريم الكساندرويچ سوروكين در نقطه اى از شمال شرقى روسيه، در يك خانواده ى فقير روسى بدنيا آمد. در ده سالگى والدين خود را از دست داد و تا سن يازده سالگى هرگز شهر را نديد و از نعمت خواندن و نوشتن محروم بود. او كارگر مزرعه، صنعت گرى دوره گرد، كارگر كارخانه، معلم مدرسه، بليط فروش دوره گرد، روزنامه نگار و بالاخره عضو كابينه ى كرنسكى (Kernesky)، و عضو «مجمع قانون اساسى روسيه» بود. او روشن گرى انقلابى، استاد دانشگاه و از دوستان لنين بود.

سوروكين پس از آن كه به دانشگاه سنت پترزبورگ راه يافت در سال 1922 ميلادى به اخذ درجه ى دكترى در جامعه شناسى نائل آمد. آرا و عقايدش با ماركسيسم سازگارى نداشت و با انتقاد از اين مكتب از تدريس در دانشگاه محروم شد.

در سال 1922 از شوروى تبعيد شد. ابتدا به «برلين» رفت و سپس به چكسلواكى پناهنده شد. در سال 1923 دعوت نامه اى از امريكا براى او ارسال شد تا درباره ى تاريخ «انقلاب شوروى» به تدريس بپردازد. از سال 1924 تا 1930 در دانشگاه منيسوتا (Minesota) به عنوان استاد كرسى جامعه شناسى به تدريس پرداخت. در سال 1930 به دانشگاه هاروارد فراخوانده شد. او بيش از 30 جلد كتاب ارزشمند و بيش از 200 مقاله علمى نوشت و آثارش به زبان هاى گوناگون ترجمه شد.

سرانجام پيش گويى ها و هشدارهاى تند و هراس انگيز وى درباره ى بحران هاى اجتماعى و پيام پايان سير تمدن حسى عصر حاضر بسيارى از جامعه شناسان غربى را بر آن داشت تا او را هدف طعن قرار داده، طوفان خشم و انتقاد در مورد وى آن چنان بالا گرفت كه به ناچار گوشه ى عزلت گزيد، ليكن تا آخرين لحظات حيات از فعاليت علمى دست نكشيد و سرانجام در فوريه ى سال 1968 در سن 79 سالگى ديده از جهان فروبست.