اسوالد اشپنگلر[1]

اشپنگلر تاريخ را هم چون موجود زنده اى فرض مى كند و از تاريخ تفسيرى ادوارى دارد. از نظر وى هر دوره ى تاريخى حدود هزار سال زندگى مى كند و با مرگ محتوم خويش از بين مى رود و دوره ى بعدى جاى گزين آن مى شود. او هر دوره ى تاريخى را به دو مرحله ى «فرهنگ» و «تمدن» تقسيم مى كند.

اشپنگلر اعتقاد دارد كه تمدن هاى بشرى همانند موجودات زنده زايش، بالش و مرگ دارند. در فلسفه ى او واژه هاى «فرهنگ» و «تمدن» اهميت خاصى دارد. او بر اساس نظريه ى ادوارى خود تفاوت دقيقى بين اين دو مفهوم قائل شده و معانى جديدى براى آن ها ارائه داده است. از نظر وى فرهنگ مرحله ى زايش تمدن و مقدم بر آن است و تمدن مرحله ى مرگ فرهنگ و مؤخر بر آن است. تمدن مصنوعى ترين حالت ها و مرحله هايى است كه انسان رشد يافته مى تواند به آن برسد. تمدن خاتمه است. مرگ بعد از زندگى و جمود بعد از انعطاف و گسترش است. اشپنگلر بر اساس همين بينش دست به پيش بينى آينده ى بشر مى زند و تمدن معاصر غرب را در سراشيبى انحطاط و مرگ مى بيند و اعتقاد دارد بجاى آن تمدن جديدى از آسيا جايگزين مى شود. اشپنگلر مى گويد فرهنگ ها چون گل مى رويند و مى بالند، ليكن