خواهند توانست ميان كرات آسمانى سفر كنند (در حالى كه امروز نمى توانند حتى پس از چند ماه تلاش سربازان مُرده روسى را از زير دريايى در حدود صد مترى عمق دريا، بيرون آورند). همه ى اين ها با منطق قرآن كه مى فرمايد: «خداى متعال آسمان و زمين را به خاطر انسان خلق كرد و مسخّر او ساخت»[1] سازگار است و اگر انسان قادر نباشد فراتر از كره ماه رود پس معناى اين حقيقت كه افلاك آسمانى به تسخير انسان درآمده اند چه خواهد بود؟

بنابر توصيف روايات از آن زمان، مردم آن زمان مهربان و دلگرم و با هم با عطوفت و اخلاص رفتار مى كنند. در آن روز همه ى جا امنيت و آرامش حكم فرما است; زيرا هيچ كس آرزوى آزار ديگرى را نيز در ذهن خود پرورش نخواهد داد. اوضاع اقتصادى جهان بهبود اساسى خواهد يافت. باران به اندازه كافى بر همه ى جاى زمين خواهد باريد، لذا زمين پُر از انواع خوردنى ها و ميوه و سبزى خواهد شد.[2]

اختراعات مهمى در زمينه ى كشاورزى به عرصه ى ظهور خواهد رسيد و ارتباط بين مناطق مختلف زمين بسيار گسترده تر خواهد شد. مردم بيشتر به سوى خدا تمايل پيدا مى كنند تا به سوى گناه.

«يوزف مارفى» روان شناس آمريكايى، اخيراً در كتاب خود به نام «قدرت وجدان» تفسير جالبى از امكانات بالقوه ى دانش بشرى ارائه كرده است. او با تأكيد مى گويد انسان هنوز از امكانات بالقوه و هنگفتى كه در سمت راست مغز خود دارد استفاده نكرده است. طبق نظر او امكان استفاده ى عموم مردم از اين قسمت مغز منوط