مشترك تمام اديان و مكاتب، بلكه اميد فطرى بشر است.

اميدى كه انتظار ديرين و باشكوهى را از آدم تا خاتم در طول تاريخ شكل داده است و در اسلام و مكتب اهل بيت(عليهم السلام) با طرح خلافت الهى به زيباترين و مستحكم ترين شكل خود درونى شده و با حديث مستورى و غم هجران شاهد امت و خليفه ى عظماى الهى، تا بدينجا رسيده است.

قيام لله و تفكر درباره ى صاحب امت، حجّتى كه خرد ناب او و آباء طاهرينش آن ها را شريك و ملازم ابدى قرآن نموده; يگانه موعظه ى الهى به انسان متفكر، مختار و مبتكر است كه او را به سعادت قصوى در زمان غيبت و حضور پيشواى سعادت مى رساند و در برابر عذاب شديدِ جهل و جهالت هاى كهنه و نو باز مى دارد.

ضرورت اين قيام خردمندانه ى خالصِ لله با اولويت پويش جمعى، هنگامى به خوبى معلوم خواهد شد كه نهايى ترين هدف توسعه ى اسلامى يعنى تعالى و تربيت انسان و تحقق فضايل و كمالات الهى در او مورد توجه عميق قرار گيرد.

بديهى است اگر ساماندهى دنيا نيز بر اساس چنين رستخيز مباركى استوار شود شكوفه اى است كه بر شجره ى حيات طيبه بر خواهد آمد.

اكنون كه به فضل الهى در سرزمين اميدها و نويدهاى مهدوى با مجاهدت عبدصالح و سالك واصل، زعيم راحل حضرت امام خمينى(قدس الله نفسه الزكيه)، مردى كه فلسفه ى صلوة، نسك، محيا و ممات او همين موعظه ى يگانه ى وحيانى بود، نظام خجسته ى جمهورى اسلامى ايران شكل گرفته است و هر روز بيش از پيش بارقه ى جذبات انوار تابان آن، قلوب حق طلبان و آزادگان به ستوه آمده از ظلمِ شرك و فقر معنوى را روشنى بخشيده است، هر تأمل، تدبير و اقدامى در